25." To twój wybór "

- Moja panda jest genialna! <33333333333333333333333 - Tobi zaczął tańczyć ze swoim zwierzaczkiem. Cieszył się, że pomogła im rozgryźć gdzie jest Yuuki.
- RUSZAĆ SIĘ WSZYSCY, ALBO POWYSADZAM, UN! IDZIEMY PO YUUKI!- warknął zdenerwowany Deidara. Całe Akatsuki zabrało potrzebna rzeczy i ruszyli natychmiast.

~  . ~  . ~

Yuuki w białej, przewiewnej  sukience kierowała się w stronę jadalni. Wszyscy już na nią czekali. Rodzice Ryuu byli w porządku. Nie traktowali jej jak więźnia. Matka o złotych włosach zawsze miło się uśmiechała, ale nie była rozmowna. Ojciec za to był zabawny, jego syn odziedziczył po nim urodę, to widać. 

Książę gdy zobaczył blondynkę w drzwiach odsunął jej krzesło,aby mogła wygodnie usiąść przy stole. Gdy ją przysuwał lekko się nachylił i wyszeptał do jej ucha.
- Słodko wyglądałaś w tej wannie - po czym Yuuki momentalnie się zarumieniła. Służba przyniosła posiłek. Jak zawsze wykwintny, smaczny i pięknie podany. Dziewczyna mogłaby się to tego przyzwyczaić. W Akatsuki nie była tak traktowana, a tutaj wszyscy są tacy mili. Szczególnie Ryuu... Miała plan ucieczki i w sumie już dawno powinna go zrealizować. Jednak... po prostu nie chciała opuszczać tego miejsca. Coraz mniej myślała o Deidarze, coraz więcej o Mishimie.
- Synu, rozważałeś to o czym rozmawialiśmy ostatnim razem? - odezwał się ojciec księcia - Jiro.
- Tato proszę cię, nie wracajmy do tego. Pozwól, że sam o tym zadecyduję kiedy to się stanie. - Uchiha przyglądała się rozmowie. Nie miała pojęcia o co chodzi, ale nie ukrywała, że ją to ciekawiło. Jednak siedziała cicho. Nie wypadało się jej wtrącać do rodzinnych spraw. 

- Yuuki byłaby idealną kandydatką - oznajmił jego ojciec przez co dziewczyna lekko się zakrztusiła.

Obgadują mnie i to w mojej obecności. Cwele. - przeszło jej przez myśl i spojrzała pytającym wzrokiem na Ryuu.
- Tato, nie wtrącaj się! Powiedziałem, że sam to załatwię - widać było, że książę trochę się zdenerwował. Resztę kolacji przemilczeli. Była to niezręczna cisza, którą Yuuki chciała przerwać, ale nie wiedziała jak.

~  . ~  . ~

Po posiłku siedziała na łóżku w pokoju i czytała jakąś mangę dla zabicia czasu. Był to przyjemny wieczór i nie chciało się jej spać. Wszedł Ryuu. Dziewczyna się go spodziewała. Po kolacji szepnął jej, że przyjedzie porozmawiać. O czym? W jakiej sprawie? Nie miała pojęcia, ale chyba chodziło o coś ważnego, gdyż księciunio miał poważny wyraz twarzy.
- Jak się masz? - zapytał stojąc w progu. Dziewczyna lekko się uśmiechnęła.
- Wszystko w porządku. O czym chciałeś porozmawiać?
- Chciałem cię przeprosić.... wiesz ta sytuacja w jadalni. Ojciec wtrąca się ostatnio w moje sprawy.
- Nie ma problemu, ale właściwie to o co chodziło ? - zapytała. Brązowowłosy lekko westchnął.
- Ojciec chce, żebym się jak najszybciej ożenił... - wymamrotał, ale od razu zmienił temat.
- Idziemy się przejść po ogrodzie? Mamy dziś na prawdę ładny wieczór. - Yuuki się zgodziła. Wyszli z zamku i powolnym krokiem spacerowali po ogrodzie. Gwiazdy świeciły jasno na niebie, a ciepły, delikatny wiatr czesał blond włosy dziewczyny. Przez chwilę snuli się pomiędzy kwiatami w milczeniu, ale nagle stanął przed bramą i spojrzał na Uchihę.
- Yuuki mam pytanie...
- Tak?
- Podoba ci się u nas? - pytanie bardzo zdziwiło blondynkę. Nie miała pojęcia co odpowiedzieć. Musiała się namyślić.
- Wiesz... w ogólnie nie traktujecie mnie jak więźnia. Czuję się tu swobodnie i wszyscy są bardzo mili, szczególnie ty. Trochę to dziwne, ale tak... podoba mi się tutaj - sama nie wierzyła, że to powiedziała. Poczuła jak Ryuu chwycił za jej rękę i lekko przysunął do siebie.
- Yuuki zamknij oczy.
- Ale po co ?
- Po prostu zamknij... - lekko drgnęła, ale zrobiła co powiedział. Wtedy poczuła jak coś wkłada jej na palec.
- Tak jak ci powiedziałem ojciec chce, żebym się ożenił i dzielił swoje imperium z ukochaną. Skoro ci się tutaj podoba to dam ci wybór. Ta decyzja będzie zależeć tylko do ciebie, a ja do niczego nie będę cię zmuszał. Tak więc Yuuki... czy zechciałabyś zostać moją żoną? Czy wolisz, abym cię zostawił i pozwolił przekroczyć bramę zamku? - wtedy dziewczyna otworzyła szeroko oczy. Na jej palcu znajdował się piękny, złoty pierścień z błękitnym kamykiem. Dziewczyna oniemiała. Po prostu stała nieruchomo w milczeniu i nie wiedziała co powiedzieć. Miała wybór... zostać z nim i czuć się jak księżniczka, albo wrócić do Akatsuki i udawać, że nic ją nie łączy z tym miejscem. Yuuki zaczęła się jąkać, coś chciała powiedzieć, aż tu nagle BUM! Usłyszała wieki wybuch i momentalnie odwróciła się w tamtą stronę.
- KATSU! - usłyszała i od razy wiedziała kto to.
- Deidara... - wyszeptała, a książę prychnął.
- Jednak przyszli.
- KSIĘCIUNIU, TY ZASRANY KUTASIE, CHODŹ TU I ODDAJ MI YUUKI, UN! - rozległ się huk na cały zamek. Wyburzy, krzyki, wrzaski oraz śmiech innych członków Akatsuki było słychać w całym budynku.
- Deidara się nieźle nakręcił - zaśmiał się Hidan.
- Rozpierdolić tą budę! - krzyknął Lider, a blondynowi i reszcie nie trzeba było powtarzać dwa razy.
- Znajdźcie Yuuki, za wszelką cenę, un! - krzyknął Dei. Straż już była na stanowiskach i próbowała przeszkodzić organizacji, ale z marnymi skutkami. Hidan rozpoczął swój rytuał. Konan pokazała skrzydła, Sasori i jego kukły opanowały cały zamek, Kakuzu odwiedził skarbiec księcia, Tobi robił z siebie idiotę, a Itachi jak zawsze pięknie pochwalił się swoim genjutsu.  Lider również przyłączył się do zabawy i zabijał co popadnie. Zetsu również pomagał razem z Kisame. Zakuro dzięki swoim dziwnym umiejętnością rozkazała dzikim zwierzętom rozszarpać króla i królową.
Deidara był na swoim glinianym ptaku i z wysokości rozglądał się wszędzie. Puszczał na ziemie kilka pająków, aby zrobiły porządek ze strażą. Zwrócił nagle wzrok na ogród.
- Mam ją! - powiedział sam do siebie i z wielkim uśmiechem na twarzy podleciał w ich stronę.
- Yuuki!!! - krzyknął szczęśliwy, już miał do niej podbiec i ją przytulić, aż nagle zorientował się, że cały czas trzyma rękę księcia.
- Yuuki... - szepnął i obserwował jej wyraz twarzy. Była zakłopotana. Cieszyła się, że może go zobaczyć, ale z drugiej strony miała ochotę zabić. Do Deidary przyłączył się Hidan i Sasori.
- Yuuki, jesteś, uciekamy stąd! - krzyknął białowłosy masochista.
- Kto powiedział, że chce uciec? - wymamrotała i spojrzała smutnym wzrokiem na blondyna. Ich tęczówki się spotkały, a chłopak znieruchomiał.
- Że co? O czym ty kurwa mówisz?
- Yuuki!!!!!!!!! - krzyknął nagle Tobi.
- Ah jak Tobi się cieszy, że cię znaleźliśmy, szybko idziemy, idziemy, wracamy do organizacji, już nie będą cię tu wię... - zdanie przerwał mu Sasori.
- Przykro mi Tobi, ale chyba Yuuki nie chce z nami wracać. - powiedział obojętnie patrząc na dziewczynę.
- Jak to? ;o
- Widać, że przekabacili ją na swoją stronę. - wyjaśnił mu czerwonowłosy.
- A to siusiaki! - tupnął nogą zmartwiony Tobiaszek.
- Siusiaki? - spojrzał na niego z pytającym wyrazem twarzy Hidan.
- No, żeby nie powiedzieć 'chuje' to mówię 'siusiaki' - uśmiechnął się Tobi. Wtedy dołączył do rozmowy Lider.
- Co jest, Yuuki czemu trzymasz go za rękę? Czemu wgl jeszcze tam jesteś, a nie pomagasz nam w zniszczeniu tego zadupia? - zapytał rudowłosy. Dziewczyna milczała. Nie odrywała wzroku od Deidary. Była smutna i zakłopotana.
- Pozwól Pein, że ja ci wytłumaczę - odezwał się w końcu książę, a reszta przyjęła pozycje bojową.
- Złożyłem waszej koleżance pewną propozycję.
- Zaproponowałem jej, żeby została ze mną, albo samowolnie opuściła zamek. I jak widać, długo się zastanawia nad decyzją - roześmiał się widząc zakłopotanie Akatsuki.
- Szefie, jak wysadzę mu głowę to już mu tak wesoło nie będzie i bierzemy Yuuki, co ty na to, un? - wyszeptał Deidara.
- Niee...czekaj. Niech zadecyduje. Skoro to jej wybór... - Dei obawiał się takiej odpowiedzi. Jeszcze bardziej obawia się jaka będzie odpowiedź dziewczyny. Co jak zechce tu zostać? Co jak jest na niego tak zła, że przejdzie na stronę księcia? Co się stanie? Co odpowie?
- Ej Liderze, może on ją kontroluje tymi swoimi pojebanymi mocami? - odezwał się Hidan.
- Nie. Zauważyłbym to.
Uchiha puściła rękę Ryuu i spojrzała na pierścionek, który znajdował się na jej palcu. Podniosła wzrok.

Deidara... - przeszło jej przez myśl i otworzyła lekko usta, z zamiarem podjęcia decyzji.

~ . ~ . ~ . ~ 

Ja pierdole, dobrze wiem jaka ta notka jest chujowa... to znaczy siusiakowata. 

Miesiąc było przerwy. Wiem, zabijecie mnie za to heh :)

Dobra oto moje wymówki, które na poczekaniu wymyśliłam: brak czasu, brak chęci, szkoła, zakończenie, byłam zajęta czymś/kimś, brak weny no i nie wiem co jeszcze napisać. Jednak dziś uznałam, że nie mogę więcej zwlekać i mordowałam się z tym rozdziałem pół dnia.
Wiem zajebałam sprawę. Zaniedbała mojego bloga oraz wasze.... ale obiecuje, że już się biorę za nadrabianie waszych rozdziałów :)

Może się poprawie, jak mnie ładnie zachęcicie w komentarzach, żebym nie kończyła tego bloga bo szczerze mam ochotę zakończyć ;___; 

A i mam pomysł, żeby może zrobić notkę wakacyjną, co wy na to? ;3

No i jak możecie to sprawdźcie mi błędy bo mi się nie chciało heh.  

No to chyba tyle. Przepraszam, że tylko czekaliście, przepraszam, że do dupy notka, przepraszam i wgl no...