24. "Dlaczego on to robi? "

Kolejny dzień. Yuuki spała bardzo długo. Jej organizm był ostatnio bardzo wyczerpany, więc potrzebowała snu. W końcu się obudziła. Leżała na boku i  pierwsze kogo zobaczyła to Ryuu. Widać siedział tak całą noc. Chłopak spojrzał na nią kątem oka.

- Dzień dobry. Jak się spało? - zapytał sympatycznym głosem.
- Nawet dobrze - mruknęła.
- Pewnie jesteś głodna, zaraz przyśle kogoś, żeby nam przyniósł śniadanie.
- Kogoś?  -  szepnęła Yuuki.
Książę podszedł do drzwi, przekręcił klucz  i lekko je odchylił. Coś wyszeptał i od razu je zamknął.
- Za chwilę będzie śniadanie - uśmiechnął się. Blondynka przytaknęła.
- Czyli to znaczy, że jesteśmy u ciebie na zamku?
- Wiedziałem, że w końcu się zorientujesz. No cóż, trudno i tak stąd nie uciekniesz, ponieważ wszędzie jest straż. Po za tym  ja tu jestem i uwierz mi nie ma takiej opcji, żebyś mi się wymknęła. - uśmiechnął się zadziornie.
- Jednak jest chyba tu za ciemno, nie uważasz? - mruknęła cicho. Chłopak podszedł do ściany i włączył lampę na suficie. W końcu normalne oświetlenie. Teraz wszystko może zobaczyć. Znajdowała się w zwykłym pokoju. Okna były jednak zasłonięte i szczelnie zamknięte. Była szafa, stolik i dwa krzesła przy nim. Łóżko, na którym spała i dwa fotele.
- A mogę skorzystać z łazienki? - zapytała po chwili. Yuuki uznała, że skoro jest bardzo daleko od organizacji to nie będzie wiecznie tu na nich czekała. Chce rozejrzeć się po tym zamku. Będzie obserwowana, ale musi coś wykombinować. Książę lekko westchnął. Dobrze, wie, że Yuuki nie będzie grzecznie siedziała na miejscu, ale jest dżentelmenem i nie będzie jej traktował jak niewolnika.
- Chodź za mną. - oznajmił, a ona zrobiła co powiedział. Wyszła z pokoju i oślepił ją niewiarygodnie jasny korytarz. Wzdłuż niego były drewniane bramki połączone ze schodami. Co kilka metrów znajdowały się jakieś drzwi. Ściany były ozdobione różnymi obrazami, rzeźbami i kwiatami. (klikamy) Poszli w dół po krętych schodach. Służba, która ich mijała za każdym razem kłaniała się przed Ryuu. Widać, że to on tu rządzi. Brązowowłosy zatrzymał się przy jednych z drzwi.
- Oto łazienka. Będę tu czekał na ciebie i radze nic nie kombinować - oparł się o ścianę z uśmiechem na twarzy. Yuuki przytaknęła i zamknęła za sobą drzwi.
- Ja pierdole *.* - Yuuki zobaczyła największą łazienkę na świcie. Wanna była ogromna, aż chciało się wskoczyć i posiedzieć kilka godzin w ciepłej wodzie. Były trzy lustra obok siebie, dwa z nich lekko odchylone od ściany dzięki czemu Yuuki widziała siebie z każdej strony. Umywalka była pozłacana i kibel też. *O*  Yuuki przez chwilę nie wiedziała czego dotknął bo bała się pobrudzić czy zepsuć. Lekko odkręciła wodę z kranu i przemyła twarz. Na półce zauważyła kilka butelek perfum. Chwyciła za pierwszą lepszą i użyczyła sobie. Niżej były inne kosmetyki, ale dziewczyna uznała, że nie będzie się stroić, bo nie ma takiej potrzeby. Wyjrzała przez okno. Zauważyła część wielkiego, pięknego ogrodu. Dziwnie się czuła w tym zamku. Był taki potężny i piękny. (Taki jak jego właściciel, heh) Zauważyła również straż. Nie była zdziwiona tym widokiem. Sam Ryuu mówił, że mnóstwo osób będzie ją pilnowało. Wyszła. Książkę tak jak obiecał stał cały czas przy drzwiach czekając na nią.
- Śniadanie jest już gotowe. Normalnie zaprosił bym cię do jadalni, żebyśmy zjedli z moimi rodzicami jednak nie ufam ci jeszcze kochanieńka. Pozwól, że wrócimy do pokoju - Yuuki raczej nie mogła dyskutować. Mimo, że chciała zobaczyć jak wygląda reszta zamku, ale na razie wolała nie robić problemów.

Ryuu powiedział, że mi jeszcze nie ufa. Hmm...to jest myśl. Niech mi zaufa. Wtedy będę mogła chodzić spokojnie po zamku  i wymyślić jakiś plan - przeszło jej przez myśl.

Siedzieli na przeciwko siebie zajadając gofry z truskawkami i bitą śmietaną. Yuuki patrzyła na pięknie podany posiłek i jej ślinka sama leciała. Dawno już nie jadła tak dobrego posiłku. Szczególnie w Akatsuki. Ryuu uśmiechał się do niej prawie cały czas. Był miły. Mimo, że ją porwał to jest "porywaczem dżentelmenem". Nawet ze sobą rozmawiali. Tak po prostu o niczym i o wszystkim. Z każdą chwilą niebieskooka coraz swobodniej się czuła w jego towarzystwie.
- Dziękuję. - mruknęła gdy skończyła posiłek.
- Proszę bardzo mam nadzieję, że smakowało. Nasz kucharz zna dania z całego świata i poprosiłem go żeby każdy posiłek przygotowany dla ciebie był wyjątkowy ^^ - przy tych słowach Yuuki lekko się zarumieniła.
- D-dziękuję jeszcze raz, było bardzo dobre. - powiedziała niepewnie. Nurtowało ją trochę jego zachowanie. Zastanawiała się dlaczego jest aż tak miły.

Coś kombinuje? Może chce mnie po swojej stronie? Albo chce mnie przekonać do swoich poglądów i namówiła Lidera do zmiany decyzji? Yhh jest taki tajemniczy! Mam tyle pytań.... i te oczy. Dlaczego nie mogę oderwać od nich wzroku?! - nie wiedziała już co myśleć.

~ . ~ . ~

W organizacji straszne zamieszanie. Szczególnie poddenerwowany chodzi Deidara. Razem z innymi przeszukał już cały hotel i okolice. Nie znaleźli żadnych poszlak. Lider próbuje ze swoich źródeł się czegoś dowiedzieć jednak nie widać efektów jego pracy. Jednak nie poddawał się i razem z Konan chcą ją odnaleźć. Blondyn się już dwoi i troi, żeby zacząć coś robić i ją ratować. Nawet posłał jej lisa, który przez jakiś czas nie opuszczał organizacji, aby zaczął ją tropić. W końcu w jakimś stopniu jest powiązany z Uchihą i powinien ją znaleźć. Sasori wysłał kilak marionetek do sąsiadujących wiosek, żeby przeczesały teren. Tobi płakał zasmucony i uczył tropić swoją pandę (uhuhuhu jak ja dawno nie pisałam nic o pandzie <3). Miał nadzieje, że gdy zwierzątko się tego nauczy to  zacznie węszyć za niebieskooką. Nawet Kakuzu, który zazwyczaj miał wyjebane, zaczął kontaktować się z ninja, którzy mogliby się dowiedzieć czy na ulicy nie słychać o okupie za dziewczyną. Itachi również chodzi poddenerwowany. Wszyscy domyślają się, że boi się o swoją kuzynkę, ale tutaj chodziło o coś innego....
Wszystkim zależy na odzyskaniu Yuuki. Tylko Zakuro się nie angażuje. Próbuje zagadywać do Deidary jednak on ją kompletnie zlewa. Ma dość jej towarzystwa. Po tym co zrobił, nie chce mieć już z nią do czynienia.

~ . ~ . ~ 

Kolejny ranek. Yuuki po przebudzeniu zobaczyła znów księcia tak jak w poprzednim dniu. Właśnie co działo się przez resztę tamtego dnia? Niewiele. Prawie cały czas siedzieli rozmawiając, paląc papierosy i kilka razy byli rozprostować nogi gdy Yuuki chciała iść do łazienki. Było po prostu nudno. Jednak Yuuki nie powinna narzekać. Inni porywacze trzymaliby ją związaną w klatce bez jedzenia i picia. Wieczorem dziewczyna pozwoliła sobie na długą kąpiel dzięki czemu mogła się odprężyć i przemyśleć wszystko. Uznała, że zdobędzie zaufanie księcia. Porozgląda się po zamku. Gdy straż i służba się do niej przyzwyczają to szybko ucieknie.
Po śniadaniu siedzieli znowu w pokoju. Yuuki zaczęła myśleć o Deidarze. Wczoraj również o nim nie mogła zapomnieć. Była ciekawa czy się o nią martwi. Zastanawiało ją co robi... Mimo, że go nienawidziła to i tak powtarzała jego imię dwadzieścia cztery razy na dobę. Jej mina posmutniała. Zauważył to Ryuu.
- Pewnie o nim teraz myślisz... - powiedział cicho. Yuuki lekko drgnęła.
- Nie powinnaś się nim przejmować. Rozumiem co czujesz. - lekko się uśmiechnął, a dziewczynie same łzy napłynęły do oczu. Zacisnęła pięści i odwróciła wzrok. Musi być silna...
- Tylko proszę cię, nie płacz. Nie mogę patrzeć na łzy kobiety - uśmiechnął się uroczo co lekko poniosło na duchu dziewczynę.
- Pozwól, że ci coś pokarzę - wysunął w jej stronę rękę. Yuuki spojrzała w jego zielone oczy i niepewnie chwyciła go za nią.

Ku zdziwieniu Yuuki książę zabrał ją do ogrodu. Straż była tuż za nimi, ale i tak była zdziwiona. Powinien wiedzieć, że na zewnątrz może szybciej uciec. Stanęli w miejscu. Yuuki spojrzała przed siebie. Nie mogła uwierzyć. Ta część ogrodu, którą jej pokazał była podobna do jeziora gdzie zawsze przesiadywała z siostrą. Drzewa, skały, kwiaty....wszystko identycznie przedstawione. Jezioro, w którym pokazała Deidarze swoją wersje sztuki. Przez chwilę myślała, że to genjutsu, ale wszystko było rzeczywiste.
- Chodzę tutaj jak mnie coś martwi. Nie wiem czemu, ale zawsze czuję tutaj niewiarygodny spokój. - powiedział Ryuu. Miał racje. Wiatr lekko targający włosy i szum jeziora był niewiarygodnie kojący. Dziewczynie od razu poprawił się humor. Usiadła pod cieniem wiśni i miała ochotę na pełen relaks. Książę widział, że dziewczynie nastrój się poprawia co go cieszyło. Usiadł obok niej. Przez chwilę siedzieli tak w kompletnej ciszy przyglądając się jak różowe płatki wiśni opadają na taflę wody.
Blondynka oderwała się od rzeczywistości. Myślała dosłownie o niczym. Taki błogi spokój był jej potrzebny. Nagle poczuła czyiś dotyk na ręce. Gwałtownie się odwróciła i powróciła do prawdziwego świata. Nie muszę tłumaczyć, że była to dłoń księcia, który szczerze się uśmiechał nie odwracając wzrok z wody.

Ja pierdole,ja pierdole,ja pierdole! Dlaczego on mnie trzyma za rękę? Dlaczego się uśmiecha? DLACZEGO ON TO ROBI?! - jej serce zaczęło mocniej bić. Uważała to za dziwną sytuację. Praktycznie go nie zna, porwał ją i trzyma jako zakładnika, a jest dla niej taki miły i ciepły. Tą niezręczną ciszę przerwał jeden ze strażników.
- Panie! Ktoś wtargnął na zamek. - Ryuu od razu przybrał poważny wyraz twarzy.
- Ludzie? Z czarno czerwonymi płaszczami?
- Nie. To jakieś zwierze ninja. - odpowiedział.
- Więc jednak twoi koledzy nie zorientowali się gdzie jesteś - znów pojawił się uśmiech na jego twarzy.
- Strażnik cie zaprowadzi do pokoju. Bądź grzeczna, a ja sprawdzę o co chodzi.

~ . ~  . ~

Dwa tygodnie później. Wieczór. Dużo się pozmieniało. Plan Yuuki idzie jak z płatka. Ryuu jej zaufał. Może już sama chodzić po zamku, oczywiście strażnicy dalej ją pilnują, ale nie zwracają tak dużej uwagi na to, że może uciec. Wiele czasu spędza z Ryuu. Poznała nawet jego rodziców. Jedzą posiłki w jadalni, a obsługa traktuje ją jak kogoś ważnego z królestwa. A zwierze, które wtargnęło do zamku? To nie był nikt inny tylko biały lis dziewczyny. Brunet pozwolił jej, aby zwierzak bezpiecznie z nią przebywał. Po za tym bał się, że jak wróci to zaprowadzi tutaj resztę Akatsuki. Dziewczyna miała lekkie wyrzuty sumienia. Nie działa się jej tutaj krzywda, a nawet traktowali ją po królewsku co było bardzo dziwne. Ona się świetnie bawi, a inni, nie wiedzą co się z nią dzieje.
 Wieczorem postanowiła wziąć odprężającą kąpiel. Związała włosy w kok i zanurzyła się w ciepłej wodzie. Odczuła wspaniały spokój. Mogła tam zasnąć. Zamknęła oczy i zaczęła myśleć znowu o blondynie. Jednak po chwili myśli te wyciekły jej z głowy, tak jak krople wody spływające po jej ciele. Delikatna, letnia piana zakrywała jej ciało, a powietrze było przesiąknięte wonią zapachowej świeczki. Usłyszała jak ktoś otwiera drzwi. Zignorowała to, ponieważ myślała, że to nie o to pomieszczenie chodzi. Leżała tak  jeszcze przez chwilę, aż nagle poczuła męski zapach perfum. Otworzyła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Zobaczyła Ryuu, który kucał obok jej wanny i bawił się palcami jej kosmkiem włosów. Za każdym razem gdy jest twarzą w twarz z księciem jej serce zaczyna wyrywać się z klatki piersiowej i nie może odwrócić wzroku od jego zielonych oczu. Lekko drgnęła i miała nadzieję, że piana dokładnie ją zakrywa.
- Nie umiesz pukać? - warknęła cicho.
- Wybacz. Nie spodziewałem się ciebie tutaj.
- Pfi, kłamiesz. Dobrze wiedziałeś, że tu będę - prychnęła.
- No może... - puścił jej oczko.
- Nieważne. Chciałem ci powiedzieć, że kolacja niedługo będzie, więc pośpiesz się trochę. - uśmiechnął się i wyszedł. Dziewczyna znieruchomiała przez chwilę.
- AAH CZEMU ON TO ROBI?! Czemu tak się zachowuje? Czemu, czemu ,czemu?! - zarumieniona krzyknęła sama do siebie. Po chwili wyszła z wanny i się ubrała. Co do jej ubioru to nie nosiła cały czas tego samego. Książę rozkazał pokojówce przynieść jej kilka nowych strojów. Teraz miała na sobie przewiewną, białą sukienkę na ramiączkach. Zazwyczaj nie ubierała się tak, ale była to miła odmiana. Stanęła przed lustrem i rozpuściła blond włosy, które opadły jej na piersi. Kątem oka spojrzała na szafkę z tyłu z kosmetykami. Lekko westchnęła i chwyciła za wiśniową szminkę. Lekko podkreśliła usta i znów spojrzała w lustro.
- O matko...doszło do tego, że chcę się dla niego stroić ;__; - mruknęła i wyszła zdenerwowana z łazienki.

~ . ~  . ~  

 Lider zebrał wszystkich do swojego gabinetu. Rozłożył na biurku wielką mapę. Krzyżykami zaznaczył miejsca, które przeszukiwali.
- Dobra, jakie kolejne propozycje? - zapytał Pein.
- Wznieść się w powietrze i przeszukiwać dalej aż do skutku! A jak nie to wysadzić wszystkie wioski, Yuuki jedyna dałaby rade przeżyć, un! - powiedział poddenerwowany. Lider przez chwilę zmierzył go wzrokiem.
- A jakieś racjonalne pomysły? - podniósł lewą brew do góry i patrzył pytająco na resztę. Cisza. Rudowłosy westchnął i spojrzał znów na mapę. Nagle usłyszał mlaskanie. Kątem oka spojrzał w miejsce, z którego dobiegał dźwięk. Pein prawie wybuchnął.
- TOBI KURWA MAĆ WEŹ MI STĄD TĄ PANDĘ BO ZJADA MI MAPĘ!!!!! - dyniogłowy spanikowany objął zwierze w pasie o pociągnął do siebie przez co porwał kawałek mapy. Tobi widząc złą minę Liderka grzecznie wyrwał papier z zębów Pandy i zaśliniony oddał w ręce Peina. Warknął cicho pod nosem i spojrzał na wyrwany kawałek.
- Ja pierdole... - jego oczy się rozszerzyły.
- Jaki ze mnie idiota...oczywiście, że tam ją zabrali! - powiedział sam do siebie.
- Co? Gdzie? Jak? - wyrwał się Deidara, a Lider rozłożył mokry kawałek mapy.
- Jestem pewny, że zabrał ją do swojego królestwa. - skrawek papieru dokładnie wskazywał na zamek księcia.
- Ja pierdole i tyle czasy ci zajęło, żeby wpaść na ten pomysł?! Yhhh, ruszamy dupy i na ratunek Yuuki, un! - krzyknął Deidara.

~ . ~ . ~ . ~ 

Napisałam w końcu.... miałam dodać w poniedziałek, ale tak jakoś mi zeszło do dzisiaj xd

Akatsuki to cioty bo się nie zorientowali gdzie może być Yuuki XD No, ale przyznajcie, że chciałybyście zostać porwane tak jak Yuuki ;33 heh. 

Nie chce mi się sprawdzać błędów, więc wy to zróbcie xd 

A właśnie...chyba się obrażę. Ostatnio mało osób komentuje :c 

Przedtem było więcej... no wieźcie....wiecie jak mi smutno? :ccccc

Ruszyć te wasze dupska i napiszcie cokolwiek pod notką, żebym wiedziała, że mam dla kogo pisać :c 

No i ten mam dużo obserwatorów (dziękuję <333) a nawet połowa z nich nie komentuje. ŻAL. 

No to tyle z moich użaleń. Wiem, że macie to w dupie, heh.

HEJTUJCIE.