23. "Na płacz przyjdzie czas potem"

- Kto ją niby porwał? - Sasori zaczął rozglądać się po pomieszczeniu.
- Pewnie prawdziwy książę - wywnioskował Zetsu. Hidan spojrzał dziwnie na roślinkę.
- Co masz na myśli mówiąc "prawdziwy"? Czyli ten co przemawiał na bankiecie nie był księciem?
- Dokładnie tak. Wracajmy do organizacji Pein nam powie co mamy robić. - Zetsu wtopił się w ścianę i zniknął.
- Nie ma mowy...nigdzie nie idę. Musimy przecież ją znaleźć! - warknął Deidara.
- No to ją szukaj kretynie. Powodzenia kurwa. Ja idę do Lidera on będzie może wiedział jak ją znaleźć - Sasori wyszedł z pokoju. Blondyn przygryzł wargę.
- Trzeba było upilnować swoją blondyneczkę - prychnął Hidan.
- Zamknij ryj bo ci wsadzę w dupę glinę i nie będzie tak wesoło,un! - kopnął go i wkurwiony wyszedł z tego pomieszczenia. Kierował się do pokoju Zakuro. Pizda jeszcze sobie spała w najlepsze. Wszedł z buta wywarzając drzwi co obudziło żółtooką.
- Zakuro kurwa! - krzyknął zdenerwowany. Oszołomiona dziewczyna zakryła się pościelą i spojrzała na niego pytająco. Deidara miał ochotę ją rozszarpać na strzępy. Przez nią Yuuki pewnie się nim teraz brzydzi, nienawidzi go, ma ochotę zabić, a na dodatek ją ktoś porwał i nie ma możliwości jej wszystko wyjaśnić. Nawet nie pamiętał jak to się stało, że wylądował z nią w łóżku.
- Ubieraj się, wracamy do organizacji i będziemy szukać Yuuki - warknął.
- Jak to szukać? - Deidara spojrzał na nią wkurwiony i przełknął ślinę.
- Przez ciebie Yuuki została porwana, un! - krzyknął.
- Jak to porwana? O czym ty do cholery mówisz?
- Przez te twoje tańce i sake straciłem głowę i wylądowaliśmy właśnie tu i oczywiście Yuuki musiała to zobaczyć! Uciekła do księciunia i ją porwał...a zresztą nie chce mi się tego wyjaśniać.
- O przepraszam bardzo nie musiałeś ze mną nigdzie iść. I już na pewno to nie jest moja wina, że Yuuki zniknęła. Zastanów się, a potem zwalaj winę na innych! - Deidara spuścił głowę. Wyszedł, ponieważ chciał się spakować i objaśnić z Liderem co mają robić. Jednak ostatnie zdanie Zakuro długo tkwiło mu w głowie. Miała racje...nie musiał nigdzie z nią iść. Mógł zostać przy Yuuki. Gdyby nie on to by blondynka go nie przyłapała z Momochi. Więc to wszystko jego wina... Deidara zacisnął wargi i pięści. Nie chciał, aby łzy mu poleciały z oczu. Na płacz przyjdzie czas potem. Teraz najważniejsze jest uratowanie dziewczyny.

~ . ~ . ~

Zaczęła odzyskiwać przytomność. Czuła duży ucisk na nadgarstkach i nogach. Otworzyła oczy. W pomieszczeniu było ciemno, może dlatego, że nie było okien. Jedna lampka oświetlała pokój. Leżała na łóżku. Blondynka otumaniona zaczęła się rozglądać i próbowała sobie przypomnieć skąd się tu wzięła. Spojrzała na swoje ręce. Były związane mocnym łańcuchem, tak samo jak nogi. Gdy już uświadomiła sobie, że została porwana po tym jak zabiła księcia zaczęła nerwowo ruszać skutymi kończynami. Niestety to nic nie dało, dalej siedziała uwięziona.
- Obudziłaś się już... - usłyszała nieznajomy głos. Odwróciła się gwałtownie i zauważyła sylwetkę mężczyzny. Nie widziała dokładnie twarzy, ponieważ światło tam nie docierało.
- Co jest? Kim jesteś? I gdzie ja jestem? - nie spuszczała wzroku z postaci.
- Już mnie poznałaś - oznajmił i podniósł na nią wzrok. Yuuki znieruchomiała. W ciemności pojawiły się zielone oczy...dokładnie takie same jak miał Ryuu. Dziewczynie odjęło mowę. Nie wiedziała co się dzieje.
- Haha no tak...znasz mnie, ale pod zupełnie inną postacią. Możesz czuć się zaszczycona, ponieważ niewiele osób widziało moją prawdziwą twarz - w tym momencie wyszedł z cienia i Uchiha mogła się lepiej przyjrzeć. Długie, brąz włosy. Ciemny zarost, umięśnione ciało i kolczyk w wardze. Według gustu Yuuki (i autorki opowiadania heh) był bardzo przystojny. Dziewczyna niezbyt wiedziała o co chodzi. Te zielone oczy nie dawały jej spokoju.
- Kim niby jesteś?
- Jak to kim? Chłopakiem, z którym przegadałaś prawie całą noc. No tak w sumie widziałaś zupełnie kogoś innego, jednak to ja z tobą rozmawiałem. - uśmiechnął się i wyciągnął paczkę papierosów.
- Nie mów mi, że niby ty jesteś księciem Ryuu.... Zabiłam go.
- Bzdura. Zabiłaś mojego sługę, którego kontrolowałem dzięki mojemu jutsu. - Yuuki dalej nie mogła sobie tego poukładać w myślach. Jednak uwierzyła mu, ponieważ tylko on może mieć take oczy. Chłopak podszedł do niej.
- Dobrze wiedziałem, że ktoś przyjedzie mnie zaatakować, więc dla bezpieczeństwa w ogóle nie pokazałem się na przyjęciu. Wszyscy myślą, że wyglądam tak jak ten w białych włosach. I niech tak lepiej myślą - wyciągnął z paczki jedną fajkę i włożył do ust. Spojrzał na blondynkę i podsunął jej pod nos paczkę.
- Chcesz? - głupie pytanie. Wiadomo, że Yuuki nie pogardzi papierosem. Jednak spojrzała na niego głupim wzrokiem i poruszała mu przed twarzą związanymi rękami.
- A no tak, wybacz. Nie wiedziałem czego się spodziewać gdy się obudzisz. Nie masz jak skąd uciec, dlatego to nie będzie ci potrzebne - chwycił za łańcuch i jednym pociągnięciem uwolnił dłonie dziewczyny. Zaimponował jej tym. Chwyciła za papierosa i zapaliła. Rozejrzała się jeszcze kilka razy i niestety księciunio miał racje. Nigdzie nie mogła znaleźć wyjścia, ani sposobu na ucieczkę. Po za tym była zmęczona. Mięśnie ją bolały. Wyglądało na to, że brunet nie miał zamiaru są skrzywdzić. Jak na razie...
- Po co mnie tu sprowadziłeś? - wypuściła dym tytoniowy z ust.
- Dobrze wiem, że przysłało cię Akatsuki. Zabrałem cię tu bo zgaduję, że będą chcieli cię znaleźć. Szczególnie twój chłopak...
- On już nie jest moim chłopakiem - wymamrotała gdy przed oczami znów ujrzała Deidarę i Zakuro.
- Hahaha no tak...rozumiem, wyjebał cię. Powinnaś wiedzieć, że mężczyźni to plugawe istoty pozbawione rozsądku i uczuć - uśmiechnął się do niej. Dziewczyna prychnęła śmiechem. Księciunio zna się na rzeczy mimo, że jest facetem.
- Wracając do tematu to poczekam sobie z tobą, aż twoi przyjaciele po ciebie wpadną razem z Peinem, panno Okura.

Okura? No tak podałam mu fałszywe. Mógł się domyślić, że jestem z Akatsuki, ale dalej nie zna mojego prawdziwego nazwiska. Tyle dobrze - przeszło jej przez myśl.
Łańcuchy gniotły ją w nogi i czuła się przez to niekomfortowo.
- Możesz z tym coś zrobić? - wskazała na swoje kończyny.
- A tak, tak proszę bardzo i tak nigdzie nie uciekniesz - zrobił  jak przedtem czyli chwycił za łańcuch i zniszczył go jedną ręką. Jest silny. To pewne. Inteligentny również.
Dziewczyna próbowała wmyślić jak mogłaby się wydostać, ale pochodnia dawała za mało światła. Uznała, że będzie grzecznie i cicho sobie siedzieć. Potem coś wymyśli jak czujność księcia zmaleje. Może też poczekać na Akatsuki. Jednak znając tych idiotów to prędko się tu nie zjawią. Nowy plan. Yuuki postanowiła nie marnować czasu i dowiedzieć się od niego tyle ile może. Zaczęła zadawać bezpośrednie pytania.
- Dlaczego mnie tu trzymasz?
- Już powiedziałem. Czekam na Peina.
- Dlaczego on jest dla ciebie taki ważny? - Książę się zaśmiał.
- Powiedzmy, że mamy wspólny interes, na który on się nie chce zgodzić. -  Yuuki uznała, że to może się przydać. Lider jej powiedział, że są to osobiste sprawy. On mówi, że mają wspólny interes. Do tego na bankiecie się dowiedziała, że chce stworzyć wielkie imperium i połączyć do swojego królestwa dość sporą ziemię.
- Czyżby Pein nie chciałby oddać ci swojej części ziemi czyli organizację?
- Hahahah jesteś niezwykle inteligentną osobą. W tam krótkim czasie pojęłaś o co chodzi. Jednak jest coś jeszcze...niestety nie powiem ci tego, kochana. - uśmiechnął się do niej. Uchiha lekko drgnęła.

Uroczy uśmiech. I te oczy...te przeklęte, piękne oczy...kurwa, Yuuki nie możesz się rozpraszać - przeszło jej przez myśl.
- Co planujesz gdy znajdzie mnie Akatsuki? Jakoś nie widzę, tu innych osób. Myślisz, że pokonasz ich wszystkich? - musi zdobyć jak najwięcej informacji. Bez względu na wszystko.
- Jeszcze wielu o mnie rzeczy nie wiesz... poza tym kto powiedział, że chcę ich atakować? Po prostu porozmawiać o interesach.
- Widać nie znasz Lidera. On nigdy się na to nie zgodzi.
- Hahaha, Yuuki...uwierz mi, że potrafię być bardzo przekonywujący -  zabłysnęło mu w oku.

No tak! Wiem co planuje...skoro potrafił wejść w drugą osobę i robić, mówić to co on, to może bez wahania w imieniu Peina podjąć zgodę. Sprytnie. Będzie trzeba mu jakoś przeszkodzić. Jednak o tym potem pomyślę.
- Co będziesz miał z tego swojego całego imperium, o którym mi mówiłeś w hotelu? - przy tym pytaniu książkę przez chwilę milczał. Dziewczyna patrzyła na jego dziwny wyraz twarzy.
- Nie sądzisz, że na tym świecie jest wielka niesprawiedliwość? - Yuuki przymrużyła oczy. Ja pierdole co za człowiek. Ona chciała się dowiedzieć po co mu tak wielkie państwo, a nie wysłuchiwać jego życiowych przemyśleń.
- Może...ale co to ma do rzeczy?
- Może? Ono jest niesprawiedliwe. Na przykład, dajmy na to, że ty starasz się o coś na czym ci zależy. Robisz wszystko, aby osiągnąć sukces. Żebyś była szczęśliwa, a ktoś za jednym zamachem potrafi zniszczyć  wszystko nad czym się starałaś. Potrafi skrzywdzić, obrazić...zdradzić. I tylko ty tak na prawdę płacisz za to największą cenę... Chcę stworzyć ogromne państwo gdzie będzie sprawiedliwość. W nim, każdy będzie szczęśliwy, a jeśli ktoś zechce kogoś niesprawiedliwie skrzywdzić...umrze. - to głębokie przemówienie zakończył ostatni wypuszczony buch z ust mężczyzny. Yuuki patrzyła na niego z przejęciem. Jego słowa dawały do myślenia.

Zdrada? Sprawiedliwość? On ma racje... On ma dobre intencje...jego plan nie jest zły. On.. eh nie mogę tak mówić. To wróg, którego mam zabić. Kieruję się teraz emocjami, a nie rozumem i dlatego tak bredzę. Szlag. Wszystko wina Deidary...Jestem tym wszystkim zmęczona - chwyciła się za głowę i głośno westchnęła. Książkę to zauważył.
- Spokojnie. Jeśli chcesz możesz iść spać. Ja będę tu cały czas czekał na twoich znajomych. Możliwe, że trochę tu posiedzimy, gdyż jesteśmy kilkaset kilometrów od waszej organizacji - uśmiechnął się cwaniacko, a Yuuki lekko drgnęła. To gdzie ona jest? Gdzie on ją przywlókł? Nie jest dobrze...Jednak dziewczyna na nic nie miała siły. Bolało ją wszystko i czuła się źle. Sen to jedyne lekarstwo, które jej teraz może pomóc.

~ . ~  . ~ 

- Liderze! - rozległ się na całą organizację głośny wrzask Deidary. Wparował do gabinetu jak torpeda i walnął o biurko pięściami. 

- Yuuki... Musimy ją znaleźć!!! - wrzasnął, a Pein był mega zszokowany jego zachowaniem. W ogóle się nie przejmował do kogo on mówi. Reszta stanęła za blondynem.

- Liderze. Yuuki porwał prawdopodobnie książę. Nie mamy pojęcia gdzie jest i co robić. Musisz nam podać jakieś wskazówki. - wyjaśnił wszystko Sasori. 

- Więc było za późno...Szlag! Zanim ich zlokalizuję minie trochę czasu. Może nawet kilka tygodni. 

- Tygodni?! POJEBAŁO CIĘ?! Nie mamy tyle czasu! Musimy ją znaleźć, un ! - warknął. Lider zmrużył oczy. Nie podobało mu się jego zachowanie, ale go rozumiał. 

- Będę się starał jak najszybciej ich znaleźć, a Zetsu z Tobim między czasie przeszukają cały hotel, w którym był bankiet i jego okolice. 

- Idę z nimi, un - oznajmił zdenerwowany Dei.

- W porządku. Rób co chcesz. Nie traćmy czasu... - Deidara i reszta przytaknęła. 

Nie mogę jej stracić, un... - pomyślał zrozpaczony Deidara.

~ . ~ . ~ . ~ 

O matko napisałam XDD Ostatnio mi to nie wychodzi, ale jakoś dałam radę. Krótko wiem. Trudno, ale nie macie pojęcia ile mnie kosztowały te wypociny xD Możecie hejtować, spoko.

A to zdjęcie jest naszego prawdziwego księciunia :33 

Osobiście podoba mi się w tyj notce tylko zdanie Ryuu o tym jacy są mężczyźni ^^ heh.

Dobra czekam na wasze komentarze. Nieważne czy miły, czy niemiłe,  ważne żebyście ocenili.