12. "Czekaj, czekaj...czy ty chcesz mi pomóc?"

Ranek. Całą noc siedział na parapecie okna i wpatrywał się w gwiazdy. Oczy miał podkrążone, a policzki wilgotne od łez. Pokój był przesiąknięty zapachem alkoholu i tytoniu. Miał dość. Nie spodziewał się, że jego życie tak się potoczy. Bardzo się zmienił. Gdy ją pierwszy raz spotkał myślał, że jest pyskatą, wredną dziewuchą, która zawsze chce mieć to czego chce. Potem przyznał, że jest ładna i da się z nią wytrzymać. Następnie chciał coraz więcej czasu z nią przebywać. Teraz jest w niej zakochany po uszy. Niestety wczoraj dowiedział się co tak na prawdę o nim myśli. Na dodatek podejrzewa, że jest śmiertelnie chora i nie może jej w żaden sposób pomóc.Deidara przechodzi w tej chwili przez piekło, a Yuuki jest jedynym aniołem, który może go stamtąd wydostać.(Matko jakie metafory strzelam o.O)

Ona jest jak narkotyk, którego nie mogę przestać brać - przeszło mu przez myśl. Miał ochotę cofnąć wskazówki zegara. Następnym razem ugryzie się w język zanim otworzy usta i powie jakąś głupotę. Ale czy będzie następny raz? Nagle usłyszał stukanie obcasów za drzwiami. Od razu ją rozpoznał. Szła do jadalni. Wziął kilka oddechów i odważył się również zejść na śniadanie. Nie wiedział jak zareagują inni gdy go zobaczą. Jak zareaguje ona...
Idąc przez korytarz nagle poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił lekko głowę i rozpoznał Itachiego.
- Chodź na słówko - wskazał w stronę jego pokoju. Deidara nie do końca wiedział o co chodzi, ale już wszystko było dla niego obojętne.
- No czego chcesz? - zapytał wchodząc do pomieszczenia.
- Domyślam się co czujesz. Jednak myślę, że jest coś co mogłoby poprawić wasze relacje. I to bardzo proste rozwiązanie...
- Czekaj, czekaj...czy ty chcesz mi pomóc? - zdziwił się.
- Nie robię tego dla ciebie tylko dla Yuuki.
- A-ale czemu?
- Ponieważ...ponieważ już nie mogę patrzeć jak ona cierpi...
- Cierpi? - zaniepokoił się Deidara. Już niczego nie rozumiał. Wczoraj nie chciał go doprowadzić do Yuuki, a teraz naglę mu pomaga? Bardzo dziwna sytuacja. Jednak blondyn skorzysta z jakiejkolwiek pomocy w tej sprawie.
- Eh nie będę ci tego tłumaczył. Wczoraj mnie zapytałeś, czy Yuuki choruje na tą samą chorobę co ja. Niestety to prawda. Jednak ona od dzieciństwa jest chora. Do niedawna w ogóle nie zażywała leków. Teraz musi się nimi faszerować, aby nie zmarła przed wcześnie. I tu możesz się przydać. Zdobyłem ostatnio bardzo dobrą receptę jednak nie mam kiedy iść po te lekarstwa. Podam ci wszystko. Gdzie się znajduje, kto ci ją da i jak wyglądają. Gdy je zdobędziesz Yuuki będzie ci wdzięczna. To ją skłoni do wybaczenia - mówił spokojnie i z przekonaniem. Deidarze błysnęły oczy, a humor się poprawił. Jest cicha nadzieja, że jeszcze wszystko może naprawić.
- Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale...dzięki Itachi. Jednak nie jesteś najgorszy...
- Daj spokój i tak wiem, że mnie nienawidzisz...
- Masz racje, ale i tak dzięki - mrukną. Uchiha podał mu małą,zwiniętą kartkę.
- Idź do wioski Piasku. Znajdź emerytowana staruszkę o imieniu Chiyo. Zdobądź lekarstwa i wróć. Nie przyprowadź ze sobą żadnych kłopotów. Zrób to Deidara, a myślę, że powinno się ułożyć - blondyn przytakną i ścisnął w pięści receptę. Nie zwlekając poszedł do Lidera o pozwolenie na samotną wyprawę. Lider niezbyt chciał się zgodzić jednak po zastanowieniu uznał, że niech lepiej pójdzie. Deidara w pośpiechu zaczął zbierać glinę, broń i założył swój płaszcz. Wyruszył natychmiast.

~ . ~ . ~

Jadalnia. Wszyscy siedzieli przy stole. Całe Akatsuki widziało, że jest napięta atmosfera, jednak woleli udawać, że nic się nie dzieje. W końcu to nie ich sprawa tylko Yuuki i Deidary. Więc jak zawsze odwalali swoje. Ciemna połowa Zetsu wszystkich krytykowała, a biała próbowała uspokoić ciemną. Kisame się kłócił, że nie będzie jadł ryby. Sasori siedział cicho. Tobi układał jedzenie w kształcie serduszka jednak wyszedł mu kutas, Itachi rozmawiał z Yuuki. Konan siedziała u Lidera. Kakuzu liczył pieniądze, a Hidan rozmyślał o cyckach. Nagle Konan wleciała szybko do jadalni i oznajmiła, że Lider chce natychmiast widzieć blondynkę. Dziewczyna od razu skierowała się do gabinetu. Pein jak zwykle siedział na miejscu i przeglądał jakieś papiery. Gdy zauważył dziewczynę w drzwiach odłożył wszystko, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Szok! Pierwszy raz widziała go zadowolonego. Była niezmiernie ciekawa o co chodził.
- Yuuki masz zadanie. Z moich źródeł dowiedziałem się, że spotykają się niedługo w sprawach politycznych Roushi i Sanbi Host. Jestem pewien, że te nazwiska nie są ci obce - po tym zdaniu niebieskookiej poprawił się od razu humor.
- Dwoje jinchuuriki w jednym miejscu? Ja to mam na prawdę szczęście - jej złowieszczy uśmieszek nie schodził w twarzy.
- Wiesz co masz robić. Liczę na ciebie, a twoim partnerem będzie Tobi - dziewczyna znieruchomiała.
- Kto? To-bi?
- Coś nie tak?
- Przecież to kompletny idiota! Nie mogę iść sama? Dobrze wiesz, że dam sobie rady, a on będzie tylko niepotrzebnym balastem!
- Już powiedziałem, że idziesz z Tobim. Tylko jemu nie przydzieliłem zadania na dzisiejszy dzień. No i Deidarze, więc wybieraj - zerknął na nią z błyskiem w oku. Dziewczyna warknęła coś sama do siebie i wychodząc krzyknęła.
- Tobi gdzie jesteś? Robota czeka!

~ . ~ . ~

Zapukał niepewnie do drzwi. Cisza. Spróbował ponownie. Znowu nikt mu nie odpowiedział. Zniecierpliwiony zaczął walić z całej siły.
- No już, już co tak nerwowo - usłyszał głos jakieś kobiety. Przed nim stanęła staruszka trzymająca kubek ciepłej herbaty.
- Co chciałeś złociutki?
- Un... Pani Chiyo?
- We własnej osobie - dzięki jej szczeremu uśmiechowi i promiennej twarz pokrytej zmarszczkami Deidarze wydawała się bardzo przyjazna.
- Słyszałem, że jest Pani wielkim medykiem i chciałem o coś Panią poprosić, un...
- Wejdź złociutki - wprowadziła go do małego pomieszczenia. Na półkach było mnóstwo zdjęć, a na ścianach ususzone zioła. W niektórych miejscach były również małe lalki na sznurkach. Gdy tak się rozglądał przykuło jego uwagę jedno zdjęcie małego czerwonowłosego chłopczyka. Już miał pytać kto to, ale poczuł jak ktoś go rozbiera i dotyka jego pleców.
- Aaah! Co Pani robi?!
- No jak to co, rozbieraj się złociutki chyba chcesz żebym cię zbadałam, prawda? No dalej, dalej - uśmiechała się od ucha do ucha.
- Ale to nie o mnie chodzi! - krzyknął zbulwersowany.
- Ohohoh przepraszam złociutki. Tak więc słucham cię, kogo mam zbadać?
- Nikogo...to znaczy. Potrzebuje pewnych lekarstw i pomyślałem, że Pani może mi je dać...
- A więc o to chodzi, czemu nie mówiłeś od razu? Usiądź sobie naleję ci herbaty. - Deidara zrobił jak powiedziała starsza emerytowana medyczka. Gdy podała mu szklankę herbaty od razu zamieniła się w słuch. Blondyn czując się niezręcznie, ponieważ zazwyczaj nie jest miły dla starszych osób, a wiedział, że w tym przypadku taki musi być, podsunął jej kartkę do ręki. Staruszka założyła okulary na nos. Jej uśmiech nagle zniknął z twarzy. Zerknęła na niego, a po chwili w milczeniu odeszła do swojej szafki i wzięła jakieś dwie buteleczki i położyła na środku stołu.
- Nie wiem komu są potrzebne te lekarstwa, ale...nie często je podaję. Widać ktoś jest ciężko chory, zgadłam? - Deidara się zasmucił. Nie mógł uwierzyć, że na prawdę Yuuki choruje. W dodatku dowiedział się o tym w tak beznadziejny sposób.
- Nie chcę tej osoby stracić, więc muszę jej pomóc.
- Rozumiem. Eh, ale spokojnie nie stracisz tego kogoś. Po twojej minie widać od razu, że to ktoś ważny, a ważne dla nas osoby zawsze zostają w sercu - jej promienny uśmiech znów powrócił na twarz. Deidara drgnął. Te słowa poprawiły mu humor.
- No więc skoro i tak nie stracisz tego kogoś to leki nie są ci potrzebne. - staruszka przysunęła je z powrotem do siebie.
- CO, UN?!
- Od razu rozpoznałam chmury na twoim płaszczu. Jesteś z tej przeklętej organizacji, która namieszała mojemu wnuczkowi w głowie. Nienawidzę was za to, więc zdychajcie :) Nie dostaniesz leków.
- Jak to nie dostanę? Ale ja muszę je mieć!! Chwile...wnuczka!? - wtedy Deidara znów spojrzał na ramkę ze zdjęciem czerwonowłosego chłopczyka.
- Niemożliwe... - mruknął sam do siebie jednak nie miał czasu żeby o tym teraz myśleć. Próbował wyrwać staruszce lekarstwa, ale okazało się, że z niej skoczna babka i szybko mu uciekła.
- Nie tak szybko starucho, ja muszę mieć te leki! - krzykną i wypuścił gliniane pająki w jej stronę.
Glina zatrzymała jej ruchy i korzystając z okazji wyrwał jej lekarstwa.
- Dziękuję za herbatę i przepraszam za to co się teraz stanie, ale leki są mi bardzo potrzebne! - krzyknął w jej stronę i uciekł. Staruszka nie mogła się ruszyć i gdy leżała tak bezczynnie na podłodze szepnęła.
- Pozdrów Sasoriego... - w tym samym momencie Deidara, który był już kilka metrów od domu Chiyo złożył ręce w pieczęć i powiedział cicho.
- Katsu!

~ . ~ . ~

Duże pomieszczenie z wielkim stołem na środku i siedmioma krzesłami. Wokół stołu siedziało trzech mężczyzn. Jeden był staruszkiem z siwą czupryną i skośnymi oczami. Jego imię jest nieznane. Drugi nieco młodszy z czerwoną brodą. Jego imię to Roushi. Trzeci był bardzo młody. Miał zszytą ranę pod okiem i jasnozielone włosy. Nazywał się Sanbi Host. Prowadzili bardzo ważną rozmowę dotyczącą granic dwóch państw. Sanbi nie był zbyt rozmowny. Zazwyczaj tylko przytakiwał jednak w jednym momencie zabrał głos.
- Staruszku. Proszę zrób mi przysługę i wyjdź.
- Ym? O czym ty mówisz, dlaczego niby ma skąd iść? - Czerwonowłosy domagał się wyjaśnienia.
- Po prostu uważam, że jest nas tu zbyt wiele - powiedział chłodno, a jego wyraz twarzy był bardzo przekonywujący.
- Ah tak, w sumie masz racje. Staruszku potem porozmawiamy - siwowłosy niezbyt wiedział o co chodzi, ale nie opierał się i w milczeniu wyszedł. Roushi chwycił mocniej za swój miecz i oboje przytaknęli.
- No już możesz wyjść...- gdy wypowiedział to zdanie na sali rozległ się śmiech.
- Hahahah no proszę, a jednak mnie zauważyliście - Yuuki zeskoczyła z sufitu i stanęła na środku stołu. Tuż za nią był Tobi, któremu niezbyt wyszedł skok, ponieważ jebną twarzą o stół. Uchiha warknęła.
- Nie przejmujcie się moim kolegą. Udawajmy, że go tu nie ma, dobrze? A więc opowiadajcie przyjaciele, co u was słuchać? Dawno się....nie widzieliśmy - powiedziała sarkastycznie. Błysnęło jej w oku i ze złośliwym uśmiechem na twarzy, stukając obcasami o stół zbliżała się do dwóch mężczyzn.
- Tak to prawda, dawno się nie widzieliśmy. Jednak miałem cichą nadzieję, że....że nigdy już nie zobaczę twojej pięknej buźki.... trzynastoogoniasta - poważnym i zimnym głosem syknął młodzieniec.
- Oj proszę cię, mów mi Yuuki - stanęła tuż nad nim i nachyliła się w jego stronę.
- Bardzo nie lubię jak ktoś mówi do mnie imieniem demona, a chyba nie chcesz mnie rozzłościć trzyogoniasty - uśmiechnęła się złośliwie. Przez chwilę stali tak w milczeniu i w bezruchu. Po kilku sekundach cała trójka chwyciła za swoją broń i w jednym momencie uderzyli w swoje ostrza.
- To ta przeklęta kosa - mruknął Roushi.
- Hahaha, nieprawdaż, że jest wspaniała? - uśmiechnęła się złowieszczo. Cała trójka odskoczyła.
- Wiemy o tym, że dołączyłaś do tej chorej organizacji....jednak wiedz jedno. Jesteś jedną z nas, więc ciebie też będą chcieli zabić. Dziewczyna wybuchła śmiechem.
- Kochany...od początku mi o to chodziło! - krzyknęła i zaatakowała.
- Jak to? Chcesz umrzeć? Dlaczego?! - Młodzieniec domagał się wyjaśnień.
- Ponieważ jestem jedną z was... - dziewczyna rozwiązała bandaż z prawego oka i aktywowała zwykły sharingan w lewym.
- Po za tym... i tak długo czasu na tym świcie mi nie pozostało. Więc skoro mam zginąć to niech ktoś się zajmie moim demonem! - krzyknęła i znów zaatakowała. W tym momencie czerwonowłosy wykonał pieczęć i splunął w jej stronę lawą. Dziewczyna odskoczyła kilka metrów dalej i widząc wypaloną dziurę w podłodze zaczęła się cofać do tyłu.
- To już chcecie walczyć swoimi stworami? Nie sądziłam, że nastąpi to tak szybko...ale w porządku - gdy znalazła się przy oknie wyskoczyła z niego. Przeciwnicy i Tobi, który dalej naprawiał swoją twarz (nie wiem jak on robi to noszą maskę, ale to nic) po upadku wyskoczyli za nią. Stojąc na dachu Tobi rozszerzył źrenicę.
- Yuuki...jesteś niesamowita - wymamrotał widząc jak dziewczyna zaczęła przemieniać się w...w potwora. Słońce, które świeciło nad nimi zaczęły przykrywać gęste, ciemne chmury. Zerwał się mocny wiatr.
- A więc zaraz ją zobaczymy...demona o trzynastu ogonach z czarnym futrem przypominającego lisa - powiedział lekko wystraszony i zaniepokojony Roushi.
Pojawił się. Stwór, który ma sierść czarną jak heban. Oczy świecące jak księżyc. Posiadający trzynaście zabójczych ogonów. Posługuje się wszystkimi żywiołami plus do tego kryształem. Dzięki temu, że jego właścicielką jest Uchiha posiada również takie zdolności jak sharingan. Gdy ogon potwora chwyci miecz dziewczyny powiększa on swój rozmiar pięciokrotnie. Lis nazywa się Enma czyli diabeł. Pozostali jinchuuriki również uwolnili swoje bestie. Son Goku czyli ogromny szkarłatny goryl posiadający cztery ogony. Jest wstanie mieszać naturę ziemi i ognia oraz strzela lawą z ust. Trzyogoniasty zwany Isonade posiada władze nad żywiołem wody. Isonade ma postać ogromnego żółwiopodobnego potwora.
- To będzie piękna bitwa - powiedział sam do siebie Tobi i usiadł po turecku na dachu z popcornem w ręku.

~ . ~ . ~

- O Deidara jesteś wreszcie. Nie widziałem cię na śniadaniu i gdy wróciłem z misji również cię nie było. Gdzie się szlajałeś? - zapytał Sasori widząc blondyna w salonie.
- No nie uwierzysz, ale byłem u twojej babci... - Sasori drgnął. Spojrzał na niego z pytającym wyrazem twarzy.
- Po jaką cholerę?
- Po leki...dla Yuuki.
- A więc na prawdę jest chora?
- Niestety.... Tylko wiesz ta starucha nie chciała mi ich dać...
- Więc co zrobiłeś?
- Wysadziłem ją, un.
- Prawidłowo - uśmiechnął się Skorpion.
- A tak apropo gdzie Yuuki? - usiadł Dei na kanapie trzymając cały czas w ręku lekarstwa.
- Nie wróciła jeszcze z misji. Jednak powinna już kończyć robotę. A i mogłeś coś jeszcze jej wziąć na uspokojenie i relaks. Jakieś ziółka czy coś..
- Niby czemu? - zdziwił się Dei.
- Poszła na misję z Tobim.... o.O
- Ja pierdole! Biedna Yuuki ;________;

~ . ~ . ~

- Aaa Yuuki, Yuuki, Yuuki byłaś niesamowita! Jedną eksplozją kryształu załatwiłaś tą małpę. Technika trochę podobna do Deidary, a dzięki twojemu wiecznemu mangekyou sharingan kontrolowałaś umysł tego zielonego czegoś z trzeba ogonami. WSPANIAŁE, WSPANIAŁE! - Tobi skakał z radości wokół zmęczonej dziewczyny, której nerwy pomału puszczały. Dwójka wracała właśnie z powrotem do organizacji.
- I Tobi ma pytanie do Yuuki. Dlaczego Yuuki jest w Akatsuki skoro Akatsuki poluje na Bijuu no a w tobie jest to coś? - niebieskooka spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
- Na prawdę chcesz wiedzieć?
- Tak, tak , tak <3
- Ponieważ nienawidzę tej bestii. Nienawidzę każdego jinchuuriki. Nienawidzę siebie....właśnie dlatego dołączyłam do Akatsuki. Żeby pozbyć się ich wszystkich łącznie z demonem, który jest we mnie.
- SUPER! - krzyknął z radością. Po godzinie drogi wrócili do siedziby. Tobi w podskokach poszedł pochwalić się Liderowi, że misja została wykonana pomyślnie, a Yuuki poszła w stronę kuchni, aby się czegoś napić i zapalić papierosa. W tym samym momencie Deidara również tam podążał. Nieprzypadkowo. Krzyki i śmiechy Tobiego słychać już kilka metrów od siedziby, więc domyślił się, że ich robota skończona.
W kuchni jak zwykle syf. Dziewczyna ze krzywioną miną podeszła do okna, zapaliła fajkę i wzięła do ręki szklankę wody. Wtedy Deidara również wszedł. Blondynka lekko drgnęła i niezbyt wiedziała co powiedzieć. Więc siedziała na parapecie w milczeniu. Była pewna, że przyszedł tylko coś zjeść, jednak od nie spuszczał z niej wzroku i szedł pewnie w jej stronę. Położył dwie butelki na stole i patrząc jej w oczy powiedział.
- Proszę bardzo. Nie powiedziałaś mi czy jesteś faktycznie chora czy nie, ale pomyślałem, że leki mogą ci się jednak przydać. - dziewczyna oniemiała. Po tym wszystkim jak go zraniła on jeszcze chce jej pomagać? Próbowała coś wydusić z siebie jednak na marne. Chłopak odwrócił się i wyszedł.

~ . ~ . ~

Kilka godzin później. Deidara wracał do siebie. Był wcześniej u Sasoriego razem z Tobim, rozmawiali o tym jaka suka jest z babci Skorpiona,a dyniogłowy opowiedział o dzisiejszej walce niebieskookiej.
 Wszedł do pokoju. Pierwsze co zobaczył to siedzącą postać na jego parapecie. Wyszczerzył oczy i zrozumiał, że to nie to inny tylko Yuuki. Szybko zatrzasną drzwi i niepewnie do niej podszedł.
- Yuuki? - dziewczyna wypuściła dym z ust.
- No cześć...przedtem szybko wyszedłeś i nie zdążyłam ci podziękować... - Deidara nie wierzył własnym uszom. Itachi miał racje. Yuuki jest mu na prawdę wdzięczna.
- Nie ma sprawy...z tą chorobą nie ma żartów, więc mam nadzieje, że leki coś pomogą.
- Nie masz pojęcia jakie te leki są wyjątkowe! Dzięki nim jest wielka szansa...że jednak przeżyję - dziewczyna uśmiechnęła się szczerze pierwszy raz od kilku dni. Poprawiła włosy, które wiatr szarpał i włożyła papieros z powrotem do ust.
- Rozmawiałem z Tobim. Opowiedział mi jak załatwiłaś tych dwóch gości i...że w tobie również jest Bijuu.- zmienił nagle temat. Nie chciał siedzieć w niezręcznej ciszy.
- Powiedział ci...no cóż mogę powiedzieć? To prawda. Niestety to prawda... -  Deidara zaśmiał się.
- Z czego się śmiejesz?
- Z nas...zauważyłaś, pierwszy raz od kilku dni rozmawiamy ze sobą normalnie? - dziewczyna lekko drgnęła i spuściła głowę.
- Masz rację - wtedy chłopak zauważył jak po jej policzku spłynęła łza.
- Yuuki, nie, nie chciałem cię zranić. To znaczy...yy...un...przepraszam...ja... - próbował jakoś ją pocieszyć. Nie chciał widzieć jej płaczu.
- To nie tak Deidara, nie płacze ze smutku... - otarła jedną ręką swój wilgotny policzek.
- Jestem szczęśliwa, że jednak udało nam się...porozumieć - Deidara uśmiechnął się. Jeszcze dziś rano był w takiej samej pozycji co ona. Tylko, że zapłakany i zrozpaczony. A teraz? Siedzą  i rozmawiają jak gdyby nigdy nic. Dla chłopaka była to wspaniała chwila. Zresztą dla niej tak samo.
- Deidara, jeśli chodzi o wczorajszy dzień...przepraszam. - kolejny szok! Yuuki go przeprasza. Piękniej już nie może być...a może jednak. Dziewczyna wyrzuciła pet, zeskoczyła z parapetu i....wtuliła się w Deidarę. Chłopak nie od końca wiedząc co się właśnie stało,ale odwzajemnił uścisk. Taki mały gest, a tak uszczęśliwił blondyna.
- Przepraszam. Tak na prawdę nie chciałam ci mówić tych okropnych rzeczy...Po prostu wiedziałam, że przez moją chorobę nie mogę pozwolić, abyś się do mnie przywiązał. Jednak teraz dzięki lekarstwom jestem pewna, że już wszytko będzie dobrze - Deidara jeszcze mocniej się do niej przytulił.
- Cieszy mnie to...- wtedy dziewczyna wysunęła bardziej dłoń i chwyciła za białą poduszkę, która leżała na łóżku. Uśmiechnęła się i uderzyła go w głowę.
- Ale i tak jesteś idiotą! Co cię naszło, żeby iść do wioski Piasku? Wyobrażam sobie ile musiałeś przejść, żeby zdobyć te leki...mogło ci się coś stać! - krzyknęła, a Deidara wybuchnął śmiechem.
- Uwierz mi to na prawdę nie było takie trudne.
- I tak jesteś idiotą - dziewczyna z uśmiechem na twarzy znów próbowała go uderzyć poduszką. Jednak Deidara był szybszy i jedną ręką się obronił, a drugą chwycił dziewczynę w tali oraz przysunął do siebie. Nie mógł się powstrzymać. Pocałował ją delikatnie w usta.

~ . ~ . ~ . ~

Jest postęp jeśli chodzi o długość notki. Siedziałam nad nią cały wieczór i pół nocy i postanowiłam, że nie pójdę spać dopóki czegoś nie napisze! Po wielkich trudach udało się *.*

Macie umiejętności Yuuki bo zauważyłam, że niewiele o tym pisze i oczywiście pogodzonych blondasów uhuhuh ;3 Jak się podobało? :)

+ zdjęcie trzynastoogoniastej Enmy.