11. "Nie wiem o czym mówisz. "

Biegnie ze łzami w oczach i cichą nadzieją, że wszystko będzie dobrze.  Mija kolejne drzwi na korytarzu, aby dotrzeć do tych gdzie znajduje się ona. Jeszcze kilka kroków i będzie na miejscu. Chwycił za klamkę, bez pukania wszedł z wielkim hukiem.
- Yuuki! - krzyknął. Rozejrzał się. Nie ma jej? Itachi też zniknął?
- Szlag! - mruknął i biegł dalej. Tym razem zagląda do każdych drzwi. Kuchni, jadalni, salonu,aż w końcu do gabinetu Lidera.
- Gdzie jest Yuuki? - głośno sapiąc oczekiwał jak najszybszej odpowiedzi.
- Pozwoliłem jej i Itachiemu wyjść. Mają coś razem załatwić. Nie wiem dokładnie gdzie poszli - oznajmił.
- Un, niech to! - syknął i wybiegł. W jego pokoju dalej był Hidan z Sasorim.
- Co jest? - zapytał Skorpion gdy zobaczył zakładającego płaszcz Deidarę.
- Nie ma jej. Poszła gdzieś z Itachim, idę ich poszukać. - chwycił za torebkę z gliną.
- Stary, ale wiesz gdzie są?
- Nie... - wybiegł. Stworzył białego, ogromnego ptaka z gliny. Po wskoczeniu na niego wyleciał wysoko, aby mieć lepszy widok na teren.

Gdzie teraz? Gdzie mogli iść?Yhh, ja to mam zawsze szczęście - przeszło mu przez myśl. Postanowił polecieć do tego lasu gdzie spędzili ostatnio razem noc. Niestety nie było ich tam. Z tego co wiedział mieszkała w wiosce Mgły, dlatego tam też zajrzał. Rozglądał się, szukał, wypatrywał. Zaczął nawet dopytywać się ludzi czy widzieli dwójkę ninja. Kobietę i mężczyznę w czarnych płaszczach i słomianych kapeluszach. Nie doczekał się odpowiedzi. Jednak nie chciał odpuścić. Może wydawało się to głupotą, ale postanowił, że nie wróci do organizacji dopóki ich nie znajdzie. Był w kilku miasteczkach turystycznych, w wiosce Piasku, przelatywał nad Konohą. Przez chwilę krążył w kółko zastanawiając się gdzie jeszcze może ich poszukać. Minęły jakieś trzy-cztery godziny. Jednak dla Deidary poszukiwania trwały całą wieczność. Nie wiedział już gdzie ma iść. Zrezygnowany postanowił, że jednak wróci do Akatsuki i poczeka tam na dziewczynę. W drodze powrotnej zastanawiał się co jej powie. Nie wiedział jak się do tego zabrać i od czego zacząć. W jego głowie kłębiły się obawy, nadzieje oraz przeróżne monologi przez co nie mógł się skupić i wymyślić czegoś konkretnego. 

~ . ~ . ~

- Deidara! Stary, w końcu jesteś! - usłyszał głos Sasoriego krzyczącego przed wejściem do siedziby.
- Co jest?
- Yuuki i Itachi wrócili jakieś pół godziny temu - po tych słowach blondyn drgnął i bez zastanowienia wbiegł na korytarz i zaczął szukać wzrokiem pokoju Itachiego. Gdy otworzył drzwi na drodze stanął mu Uchiha.
- Itachi, jest tu Yuuki? Musze z nią pogadać!
- Niestety, ale nie możesz teraz się z nią zobaczyć.
- Co to znaczy, że nie mogę?!
- Yuuki śpi. Zostaw ją.
- Jak to śpi? Ona nigdy o tej godzinie nie zasypia!
- Zamknij się bo ją obudzisz, a chyba nie chcesz znowu się z nią kłócić - warknął Itachi.
- Ale to ważne!
- Nie teraz - syknął i zamknął mu drzwi przed nosem.
- Yh pierdol się - mruknął pod nosem i zrezygnowany poszedł w stronę salonu.

~ . ~ . ~

- I co pogadałeś z nią? - zapytał Hidan gdy zauważył blondyna w drzwiach.
- Nie. Pierdolony Itaś nie wpuścił mnie do niej - warknął wkurzony i położył się na kanapę. W salonie był jeszcze Tobi, Zetsu oraz Sasori.
- A to skurwiel - odezwała się ciemna połowa Zetsu.
- Powiedz nam proszę, o co chodzi? - zapytała jasna połowa Zetsu.
- Powiedział, że śpi.
- Może po lekach - oznajmił Tobi.
- JAKICH LEKACH?! - wszyscy zwrócili wzrok w stronę Tobiego.
- Yyy...no, to znaczy....mleko.
- Co?! Tobi gadaj mi tu o co chodzi - krzyknął Deidara.
- Tobi nic nie wie....bo ten tego, noo, wata cukrowa.
- Zawsze gadasz od rzeczy gdy coś ukrywasz! - warknął niespokojny Deidara.
- Ale Tobi miał nikomu nie mówić - narysował sobie markerem na masce smutną buźkę co oznaczało, że jest...smutny? Smutny i zakłopotany.
- Tobi gadaj...
- Ale...
- No już!
- No dobrze, ale jak coś to nie ja. Tobi jest dobrym chłopcem, a nie konfidentem!
- Dobra, dobra mów!
- No bo...Tobi stanął przypadkowo pod drzwiami Lidera i przypadkowo przyłożył ucho do nich. Przypadkowo usłyszał jak rozmawiali o chorobie Yuuki oraz potrzebują iść po jakieś lekarstwa. Lider po zastanowieniu się zgodził, ale przypadkowo mnie przyłapał i nie uwierzył, że ja to przypadkowo usłyszałem. No i kazał mi się zamknąć - zaczął wąchać swój marker. Inni patrzyli się na niego jak na idiotę (zresztą jak zawsze) oprócz Deidary. Znieruchomiał. Nie mógł uwierzyć w słowa, które wypowiedział Tobi. Coś w nim drgnęło i wybiegł na korytarz.

Krew na klamce. Jej kaszel w łazience. Długie przesiadywanie u Itachiego. I jeszcze ta ich kłótnia sprzed kilku dni. Wtedy Itachi musiał się dowiedzieć o tej chorobie...a w ten sam dzień byliśmy u lekarza. Rozmawiała z nią na osobności. Jaki ze mnie idiota, jak mogłem niczego nie podejrzewać.... ona jest chora. Śmiertelnie chora... - ze łzami w oczach biegł do Itachiego. Tym razem zapukał i znowu ujrzał Uchihę w drzwiach.
- Mówiłem ci, że nie możesz z nią porozmawiać.
- Wiem ,chce z tobą zamienić słowo - powiedział pewny siebie.
- Czego chcesz? - lekko zdziwiona zamienił się w słuch.
- Powiedz mi...czy to prawda? Czy to prawda, że Yuuki jest chora...tak jak ty? - jego wyraz twarzy był bardzo poważny. Widać było, że to dla niego ważna informacja.
- Nie wiem o czym mówisz... - powiedział spokojnie.
- Ale Tobi mówił...
- Od kiedy słuchasz Tobiego? Po za tym już powiedziałem, nie wiem o czym mówisz więc daj mi spokój.
- Itachi! - zatrzymał drzwi, które Uchiha chciał zamknąć.
- Nie rób ze mnie idioty! Muszę wiedzieć!
- Ale po co?  To nic nie zmieni... - Itachi odwrócił nagle wzrok, ale po chwili znów skupił się na Deidarze.
- Przecież to nic ci nie da. Wiesz o tym, że Yuuki cię nienawidzi. Wiesz o tym, że ją zraniłeś. I nawet gdyby była chora, a ty byś udawał, że się martwisz to i tak to nic nie da...Za dobrze ją znam.
- Udawał? Udawał?! Kurwa sram ze strachu o nią pół dnia. Myślę tylko o Yuuki i o jej uczuciach. Wiesz dlaczego chce wiedzieć czy z nią wszystko w porządku? Chcesz wiedzieć czemu mi zależy? Bo ją kocham do kurwy nędzy! Nie chce jej stracić. Powiedziałem coś strasznego i chcę to naprawić! Więc bardzo cię proszę, odpowiedz konkretnie na moje wcześniejsze pytanie, a potem zejdź mi z drogi i daj mi z nią pogadać.
- Niech sama ci odpowie na to pytanie - nagle odchylił bardziej drzwi. Deidara pierwsze co zobaczył to czerwone oko w ciemności. Przeszły mu ciarki po plecach. Zrobił krok do tyłu i drgnął niepewnie. Tak to była ona.
- J-jak długo tu stoisz? - wymamrotał.
- Od samego początku. Byłam ciekawa co powiesz.... - powiedziała spokojnie.
- Mogłabym powiedzieć, że nawet ci uwierzyłam. Twoje wzruszające przemówienie przez chwilę nakłoniło mnie do myśli, że może ci jednak wybaczę... - powiedziała cicho, a Deidara drgnął.
- Jednak dobrze wiem jaka jest prawda... patrzysz na moje oko z obrzydzeniem i pogardą. - Deidarze źrenica się rozszerzyła, a łzy napływały do oczu.
- T-to nie tak... - wymamrotał. Dziewczyna z kamiennym wyrazem twarzy miała zamiar zamknąć drzwi od pokoju jednak Deidara ją powstrzymał.
- Powiedz mi chociaż tyle...czy to prawda, że jesteś chora?! - spojrzał na nią z nadzieją. Dziewczyna nie zmieniając wyrazu twarzy. Cicho i chłodno mu odpowiedziała.
- Nie wiem o czym mówisz.... - zamknęła mu drzwi przed nosem.
- Yuu-ki - jęknął i znieruchomiał.
- Jak możesz tak mówisz, dlaczego mi nie wierzysz? Powiedz prawdę...YUUKI! - krzyknął. Ta sytuacja go przerosła. Osunął się plecami o drzwi i siedząc z opuszczoną głową zaczął płakać. Po drugiej stronie drzwi był taki sam obrazek. Yuuki siedziała również pod drzwiami w tej samej pozycji. Ona również płakała.
- Na prawdę potrafisz skrywać emocje przed innymi jeśli tylko tego chcesz - odezwał się Itachi stojący kilka metrów od niej.
- Nie mogłam mu powiedzieć... - zakryła twarz rękoma. Ostatnio bardzo często to robi. Bardzo często ma rozmazany makijaż i chowa twarz w dłoniach. Wiedziała, że tymi słowami bardzo uraziła Deidarę, ale ona jeszcze bardziej cierpiała.
- Nie zbyt wiele czasu mi zostało, a muszę się skupić na wykonaniu mojego zadania w Akatsuki - oznajmiła nagle.
- Nie mogłam mu powiedzieć...nie mogłam powiedzieć, że go też kocham. To wszystko pokomplikowałoby sprawę.

~ . ~ . ~ . ~ 

Już widzę, że mnie zabijecie prawdopodobnie za długość tej notki ;__;

PRZEPRASZAM.

Ostatnio w ogóle nie mogę wziąć się w garść i napisać czegoś konkretnego ><