16. "Zawiodłem się na tobie..."

- Ej Deidara...Dei...Artysto ty mój. No Deiuś wstawaj! - usłyszał kobiecy głos. Momentalnie się obudził, a przed jego twarzą ukazała się Zakuro.
- No wreszcie! Wiesz, że jest już 11:45? Śniadanie cię ominęło i Yuuki coś od ciebie chciała.
- Która?! Czemu mnie wcześniej nie obudziłaś, un!?
- No bo tak słodko spałeś, że nie mogłam po prostu :3
- Aha -,- no dobra nic, muszę szybko się ogarnąć - mruknął.
- A właśnie Deidara...
- Tak?
- No bo wiesz... wydaje mi się, że niezbyt pokazałam się wczoraj z dobrej strony. Jeszcze wypiłam sake z twoimi kolegami, paradowałam z skąpym stroju. Nie chciałabym, żebyś miał do mnie o coś żal. I wiem, że jeszcze dużo rzeczy i to niemiłych dowiedziałeś się od Yuuki. Jednak chciałabym naszą znajomość zacząć od początku, dobrze? - zarumieniła się i lekko uśmiechnęła wysuwając w jego stronę rękę.
- Jestem Zakuro Momochi. Będziemy współlokatorami - Deidara na początku nie wiedział o co chodzi jednak ścisnął jej dłoń.
- Deidara - uśmiechnął się.

Hmm...dziwne. Dziś wygląda jakoś inaczej. Zauważyłem, że ma bardzo ładny,uroczy uśmiech. Widać, że stara się odnaleźć w naszej organizacji, un. Może jednak nie jest taka zła? - pomyślał.
- Dobra muszę iść do Yuuki- otworzył drzwi, a w nich pojawiła się nie kto inny tylko właśnie niebieskooka uśmiechająca się od ucha do ucha.
- Aaa siemka Yuuki <3 - krzyknęła Zakuro, a blondynka zmarszczyła brwi.
- Zgiń, zgiń, zgiń, zgiń, zgiń, zgiń, zgiń, zgiń... - mówiła cicho.
- Dobra ja już wam nie przeszkadzam, muszę iść do Liderka :3 - uśmiechnęła się i zarumieniona wyszła z pokoju. Yuuki ostatni raz zmierzyła są wzrokiem, a gdy tylko zniknęła w korytarzu uśmiech powrócił.. Podeszła do blondyna i pocałowała go w kącik ust.
- Dzień dobry, śpiochu - powiedziała wesoło.
- Dłużej się nie dało? - zapytała po chwili.
- Spałem tak długo, ponieważ całą noc myślałem o tobie, un - uśmiechnął się i chwycił ją za rękę. Dziewczyna drgnęła. Jak miło...^ ^ Coś takiego usłyszeć od Deidary.Yuuki pryskała radością.
- Chodźmy do kuchni, jestem głodny - powiedział po chwili i trzymając się za ręce poszli w skazane miejsce.

Dziś jest ten dzień. Nie mogę jej stracić, więc muszę działać...Muszę,muszę,muszę! Powiem jej co tak na prawdę czuję...powiem, że chcę z nią być...powiem to. Na pewno...Nie ma innej opcji, un - rozmyślał i nie odrywał od niej wzroku gdy szli wolnym krokiem po korytarzu. Deidara w końcu postanowił zawrzeć z nią związek. Obiecał sobie, że nic mu nie przeszkodzi i zrobi to za wszelka cenę.

~ . ~  . ~

Siedzieli sami w jadalni. Deidara jadł śniadanie i rozmawiał z blondynką. Ich dyskusję przerwał Lider.
- Yuuki, pozwól do gabinetu - powiedział stanowczo, grubym głosem. Blondynka warknęła sama do siebie i musiała opuścić Deia.
- Co chciałeś?
- Mam dla ciebie i dla twojej partnerki zadanie - niebieskooka skrzywiła się. Powiedział "partnerki". Ona i Zakuro...towarzyszki i muszą współpracować....to było coś okropnego dla Uchihy. No, ale nie miała innego wyjścia.
- Musicie iść i rozwalić pewien budynek. W środku są informacje i ludzie, którzy muszą zostać zniszczeni.
- Czy tego typu zadanie nie powinno być dla Deidary? Ucieszyłby się... - przerwała mu Yuuki.
- Nie! Wracając do sprawy... Ten budynek ma zniknąć z powierzchni ziemi na zawsze, rozumiemy się? A i jeszcze jedno. Nikt...powtarzam NIKT nie może was zobaczyć, jasne?
- Tak jest. - obydwie oznajmiły jednocześnie. Rozeszły się zaraz po tym do swoich pokoi.

~ . ~ . ~ 

- Widzieliście Yuuki? Wiece gdzie poszła? - Deidara przeszukiwał całą organizację i dopytywał się o blondynkę. Teraz wszedł do salonu gdzie był Sasori, Hidan, Kisame i Konan.
- Nie mam pojęcia, przecież z tobą była - powiedział Sasori.
- No tak, ale potem Lider ją zawołał i od czego czasu jej nie widziałem, a mam jej coś ważnego do powiedzenia, un - powiedział i usiadł na kanapie.
- Zakuro też nigdzie nie ma...na pewno są na misji.
- CO?! Misji?? R-A-Z-E-M?! Lidera popierdoliło, przecież one się pozabijają nawzajem.
- Zdarza się... - wywnioskował czerwonowłosy. Deidara ciężko westchnął i odchylił głowę do tyłu. Gapiąc się w sufit zaczął rozmyślać.

Teraz akurat musiała iść na misję. Dzisiejszego dnia kiedy mam tyle jej do powiedzenia. Ja to mam szczęście, un. Gdy wróci będzie miała zryty humor, bo musiała kilka godzin spędzić z Momochi. A jak zacznę jej o tym mówić i się jeszcze bardziej wkurwi? ;__; Chodź w sumie poprawię jej tym humor. Chwila mam nadzieje, że ona czuje to samo co ja. A jak się nie zgodzi?! Co wtedy? Wyjdę na kompletnego idiotę. Ale przecież tyle już razem przeszliśmy...musi się zgodzić. Kurwa, a jeśli nie?! - warknął głośno i walnął pięścią o kanapę, która po chwili się rozjebała.
- Za dużo myślę - powiedział na głos i zbulwersowany wyszedł. Reszta patrzyła się na niego jak na kretyna. No wiecie trochę nienormalne jest siedzenie spokojnie na kanapie, a zaraz wybuchać i rozpierdalać ten piękny mebel. No, ale to Deidara, więc co się dziwić...
- Powiedział, że coś musi powiedzieć jej ważnego...chyba wiem co się święci - powiedział z zadziornym uśmiechem na twarzy Skorpion.

~  . ~ . ~

Minęło półtorej godziny drogi, cztery minuty i pięć sekund, przez półtorej godziny, cztery minuty i sześć sekund przeżywam największe męki i tortury, ponieważ przez półtorej godziny, cztery minuty i siedem sekund muszę widzieć jej krzywy ryj. Czemu właśnie ja? ;___; Błagam cię, potknij się o gałąź, wyjeb się na mordę, złam wszystkie kończyny, wydłub sobie oczy i zgiń. Plis,plis,plis ;____; - Yuuki szła tuż za chichoczącą Zakuro. Ich pierwsza misja. Ich pierwsza współpraca....rozumiecie co to za katusze dla blondynki. Jednak niebieskooka wiedziała, że musi podjąć tą misję. Ma okazję pokazać Liderowi, że Momochi to kłamliwa szuja, która ukrywa, że jest jedną z jinchuuriki. Prędzej czy później wszystko się wyda. Uchiha bardzo dobrze pamięta, że większość jej jutsu opierało się na mocy jej bijuu. Zakuro zachichotała.

- Ah piękny dzień dziś mamy, nieprawdaż?

Piękny dzień, by umrzeć... - przeszło jej przez myśl. Nie odezwała się ani słowa. Próbowała nie patrzeć na jej twarz, ale jeśli ktoś ma takie wielkie gały jak ona to trudno odwrócić wzrok.
- Eh, Yuuki wiem, że nie dogadywałyśmy się, ale błagam cię... jesteśmy w jednej drużynie i musimy współpracować.
- Spierdalaj
- Ajć, no nic, ale wiesz, że musimy obmyślić jakiś plan, prawda? - Yuuki milczała. Dobrze o tym wiedziała i już miała jakieś sugestie. Jednak te jej gały ją cały czas rozpraszały i nie dała rady trzeźwo myśleć.
- Zróbmy tak. Dobrze wiesz, że świetnie porozumiewam się ze zwierzętami. Dzięki nimi sprawdzę teren. Potem weźmiesz te swoje motyli i kryształem zniszczysz cały budynek. Ja wezmę za swoją broń i będę cię osłaniała. Ok? - blondynka dalej milczała. Nie miała zamiaru zamieniać z nią konwersacji. Zakuro zrobiła smutną minkę.
- Nooo Yuukiś przestań. Nie udawaj takiej obrażalskiej, wykonajmy ten plan, dobrze? ^.^ - zachichotała.
- Udaję? No proszę cię... kto tutaj udaje ten udaje...
- Łaaaał powiedziałaś do mnie normalne zdanie *.* Jest postęp ^.^ Ale dobra, dobra uzasadnij swoja wypowiedź gdyż jej nie rozumiem. - zarumieniła się.
- To ty cały czas udajesz...że jesteś kimś kim nie jesteś. Udajesz słodką i naiwną, a dobrze wiem, że taka nie jesteś. I nie mów już tym piskliwym głosikiem bo mnie rozkurwia psychicznie - Zakuro uśmiechnęła się zadziornie.
- Nie wiem o czym mówisz - dalej ten piskliwy głosik. Yuuki zmierzyła ją wrogim wzrokiem i warknęła coś do siebie.

Jak Lider mógł jej zaufać... - pomyślała.

~ . ~ . ~ 

- Dobra. Już wszystko wiem, w okolicy nie ma szpiegów jednak, aby dostać się do muru budynku musimy działać szybko i bezbłędnie. Jest brama i mnóstwo alarmów. Ja zniszczę jeden, ten główny przy wejściu, który będzie nieczynny przez 15 sekund. W tym czasie musisz się wyrobić i wtargnąć za bramę. Gdy tego nie zrobimy alarm się włączy i wszyscy nas zdemaskują. Błagam cię Yuukiś działaj na mój znak bo inaczej polegniemy - blondynka odwróciła wzrok i zmarszczyła brwi.
- Niech będzie - mruknęła obojętnie. Zakuro zniknęła.

Teram mam szansę. Na pewno pokarze jakąś sztuczkę z jej potworem. Muszę ją tylko obserwować... - niebieskooka pobiegła za Momochi i ukryła się na koroną drzewa. Bacznie obserwowała czarnowłosą. Widziała jak majsterkowała przy jakimś dziwnym urządzeniu.
- No dalej, ujawnij się do cholery...

~ . ~ .  ~ 

- Długo jej nie ma ;______; A jak zabiła Zakuro i boi się Lidera? Albo to Momochi zabiła ją?! Nie, niemożliwe...Yyyh, niech już wróci, un! - powiedział sam do siebie leżąc na swoim łóżku i gapiąc się bezsensownie w sufit. Minęła godzina, dwie...a Deidara zaczął coraz bardziej panikować. Dziwić się? Lada chwila powie dziewczynie, że jest jego całym życiem. Czy się bał? I to cholernie! Nie wiedział jak jej to powiedzieć. Czy w prost, czy ułożyć wierszyk (wierszyk? mózgu, co ty wymyślasz? ;__;), czy poemat, a może jednak jej niczego nie mówić? Był kłębkiem nerwów. Chodził po pokoju w kółko jak jakiś debil.
- YUUUUUUUUKI !!!!!!!! - usłyszał nagle przerażający i chłodny krzyk Lidera, który rozległ się na cały budynek.
- Co jest, un? - Deidara zerwał się z miejsca i pobiegł natychmiast do gabinetu rudowłosego. Zatrzymał się w drzwiach i co zobaczył? Przerażoną Yuuki stojącą pod ścianą i czerwonego z nerwów Peina.
- Jak mogłaś to zjebać?! Nie masz pojęcia jakie to było istotne dla mnie zadanie, dlatego to właśnie ciebie wysłałem bo byłem przekonany, że dasz sobie radę! - krzyknął. Jego wkurwiony wraz twarzy będzie się śnił dziewczynie po nocach. ;__;
- Co właściwie zrobiłaś?!
- Nie zdążyłam... - wymamrotała.
- Na co?!
- Może ja wyjaśnię... Byłam w wstanie wyłączyć alarm na 15 sekund i wtedy mogła spokojnie wtargnąć na teren i już wiedziała co ma robić. Gdy dałam jej znak ona...po prostu się nie pojawiła. Wtedy alarm się włączył, wybiegło mnóstwo strażników i mnie zauważyli. Gdy uciekałam dopiero wtedy napotkałam Yuuki - powiedziała spokojnie Zakuro.
- Uchiha zawaliłaś wszystko...
- ALE TO DLATEGO, ŻE CHCIAŁAM JĄ ZDEMASKOWAĆ!! - krzyknęła blondynka.
- Czekałam, aż pokarze coś ze swoich sztuczek! Potem po prostu nie zdążyłam... - wyjaśniała, a Pein głośno westchnął.
- D-dlaczego? Co ja ci niby zrobiłam? Cały czas myślisz, że coś ukrywam i planuję... a nawet nie wiesz...nawet nie próbujesz mnie wysłuchać. NAWET NIE WIESZ CO CZUJĘ I JAK SIĘ ZMIENIŁAM! - krzyknęła żółtooka ze łzami w oczach.
- To dlatego, że cię nienawidzę! - krzyknęła blondynka, a Momochi wybiegła z gabinetu. Deidara przyglądał się temu z niedowierzaniem.
- Yuuki zawiodłem się na tobie...wyjdź - warknął srogo Pein, a ona zrobiła jak jej kazał. Wtedy napotkała Deidarę.
- Byłeś tu przez cały czas? - zapytała zdenerwowana.
- Taa - przytaknął, a Yuuki posmutniała.
- Czyli wszystko słyszałeś...
- Tak i trochę przesadziłaś, un!
- Że co?! - drgnęła niepewnie.
- Trochę prawdy jest w tym co powiedziała Zakuro... może faktycznie się zmieniła? Eh...no nic, ale widać zawsze musisz postawić na swoim. Wiesz, że zawsze chcę być po twojej stronie, ale tak ja przedtem wspomniałem przesadziłaś... - warknął i odwrócił się. Dziewczyna nie wierzyła własnym uszom. Przecież ona był jedyną osobą, która ją rozumiała.
- Dei, ale  gdzie ty idziesz?
- Zobaczyć co z Zakuro...

~ . ~ . ~ . ~

Notka wyszła mi średnio, a nawet beznadziejnie ;__; Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje...Mam pomysł, a nie potrafię go zrealizować tak jak chcę ><

 Yuuki trochę zjebała w tej notce. Każdy popełnia błędy. (ale mnie na morał wzięło o.O)

No to jak myślicie co się dalej stanie? ;)